Verite premiere
Poeta
Nie… boli (…) płaczę!
Chcę, nie chcę – jest inaczej…
Verite secondaire
False
Nie fałszuj Poeto
Śpiewaj – jak na spowiedzi
Czarny spust światła?
Ty nie masz prawa – liberum veto!
Poeta
To z wewnątrz płynie
Nic nie poradzę
Esencji mi dolej
Niech się nią udławię
False
Pij chałstami
Mistrz
Jedna, jedyna – piękna i bestia
Jednych pożera, drugich unika
False
Nie wierzę!
Poeta
W co?
False
W P R A W D Ę
I „Pierwsza”
Rzeczywistość umysłu wymysłem…
Świadomość ludzkich doznań
Fikcjo – jesteś kaprysem?
Czy tylko inną formą poznań
II „Myśl”
Racjonalna forma wyobrażenia
Niczego nieznanym rysem
Irracjonalna rzecz istnienia
Ludzkiego myślenia obrysem
III „Budzenia”
Uczucia sen marzenia
Jedno czy dwa słowa
bez kojarzenia
Nic z tym o czym mowa…!
Czy słyszysz krzyk, czy widzisz to?
Ile jest warte dobro a ile zło.
Wybierasz to…, co myślisz, że
Będzie ci dobre… – jeśli wybierzesz „nie”?
Ideał jest tylko wzorem,
Który czasami osiąga maksimum,
Gdyż ideał to tylko sen,
I nie sięgniesz go ręką ani myślą.
Sen się zmienia, czas upływa,
Drogi już nie ma, która prowadziła
Na wierzchołki czubiastych drzew,
Które wyrosną, jeśli zasiejesz je.
Czy zastanawiałeś się
Nad sobą, życiem i światem
Jeśli jeszcze nie,
To zrób to?
Póki jeszcze masz czas,
Nigdy się już nie cofniesz
Chwil straconych nie znajdziesz
I siebie samego oszukasz,
Trzymając się złego ogniwa
Więc zrób to, by być lepszym
Pomyśl a dowiesz się
I będziesz w porządku
Z sobą i z każdym
Na rozdrożach lasu,
Na niebie szerokim,
Pod obłokiem czasu,
Nad stawem głębokim,
Jestem ja i ona – samotność.
Samotność dodaje mi sił,
Lecz pozostawia w uczuciu,
Tęsknoty i nadziei,
Że za następnym wzgórzem
Spotkam tą jedyną – dziewczynę.
I wyznam jej, że ją kocham,
Że nigdy jej już nie opuszczę,
Nie chcąc jej stracić z wzroku,
Nawet na parę chwil,
Zostanę przy niej – na zawsze.
Dlaczego Miłość niesie ze sobą troski?
Czy to tak musi być i czy zawsze?
Czyżby nie można było kochać wiecznie,
Bez męki, bez bólu i bez żalu?
Zawsze kiedy chcesz,
Możesz poczuć Swoje Serce,
To Ono jest Duszą Miłości,
Duszą, która nie jest sama na tym świecie,
I sama nigdy nie będzie,
Bo przecież to My jesteśmy
Owocami Miłości
Życie to wielkie szaleństwo,
Droga pod górę, zawsze z cierniami,
A może to tylko przekleństwo,
Że musisz przejść ją swoimi nogami.
Na drodze tej – radości, rozpaczy,
Spotkasz wielu ludzi, miłość i smutek,
Chociaż nie każdy Twe Błędy Ci wybaczy
Ale pamiętaj, że będzie wyjątek.
Wtedy to właśnie doznasz rozkoszy,
Przeżyjesz swą miłość, pierwsze cierpienia,
Nie oznacza to jednak, że wszystko się „zgorszy”,
To nie zapomnij, że świat wymaga przebaczenia.
Gdzieś bardzo daleko, gdzie wszystko nieznane,
Do tamtąd podąża ta właśnie droga,
Tam wszystkie „karty” – zostaną rozdane,
I tam odkryjesz tajemnicę Boga.
Na szczycie tej góry zapomnisz o wszystkim,
Nie znajdziesz tam już trosk ani żalu,
Podczas tej wędrówki nie bądź za szybkim,
Ty, Studnio Swojego Losu – Kowalu.
Tą drogą szedł Jezus, by cierpieć za nas,
Pot mu spływał i krew kapała,
To wszystko robił z miłości dla nas,
Więc idźmy tą drogą, która nie jest mała.
Nie zapomnijmy o ludziach, którzy byli i są dobrymi,
W ten sposób dużo u Boga zyskamy,
Chociaż nie każdy pójdzie drogami naszymi,
Tam właśnie u Boga się znowu spotkamy.
Ostatnie komentarze